ROZDZIAŁ 26

Postępując według moich wskazówek po 30 minutach ciasto wstawiłyśmy do lodówki. Poszłyśmy do salonu i trochę zmęczone opadłyśmy na kanapę.

- Ale jestem głodna – powiedziałam.

- Ja też.

- Zamawiamy pizze?

- Nie możemy.

- Co?! Dlaczego?

- Niall nic nie wspominał ci o zasadach panujących podczas jego nieobecności?

- Jakie zasady? O co tu ku*wa chodzi?!

- Jedną z zasad jest: Podczas nieobecności swojego chłopaka będąc u niego w domu NIKOMU oprócz znanych ci członków gangu nie otwierasz drzwi.

- Co?! – oburzyłam się. – To chore!

- Chore, czy nie chore. Trzeba przestrzegać.

- Chcesz mi powiedzieć, że ty się do tego stosujesz?

- Oczywiście, to nie jest złe.

- To jest bardzo złe. To ograniczanie wolności.

- Nie przesadzaj to tylko chwilowe. Jak chłopcy wrócą zamówisz tyle pizz ile będziesz chciała.

Mówiła o tym wszystkim z takim spokojem jakby to była naturalna rzecz. We mnie wszystko się gotowało. Grr… Nie pozwolę na takie traktowanie. Nie zwracając uwagi na El poszłam po ulotkę pizzerii i podałam ja dziewczynie.

- Co bierzesz?

- Nie zamawiamy pizzy – powiedziała stanowczo.

- A kto powiedział, że mamy zamawiać? Może zrobimy, tylko musimy dojść do kompromisu, jeśli chodzi o dodatki.

- Ok – El przeglądała ofertę. – Ser, pieczarki, pomidory, kukurydza i sos czosnkowy.

Ble… Nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy biorą tyle dodatków do pizzy. Jak można coś takiego jeść?

- Ok, poczekaj tu, idę na chwilę do toalety.

El spokojnie kiwnęła głową.

W łazience wyjęłam telefon i zadzwoniłam do pizzerii zamawiając naszą obiadokolację. Zadowolona wróciłam do salonu.

- To idziemy do kuchni? – El. Chciałam powiedzieć: Czy ty naprawdę wierzysz, że nie zamówiłam tej pizzy? Niczego się nie domyślasz? Ale zamiast tego odpowiedziałam spokojnie.

- Najpierw trochę odpoczniemy. Może obejrzymy jakiś film?

- Ok.

Ela wybrała jakieś romansidło.

Po 20 minutach rozległ się dzwonek do drzwi.

- Co to? – Louisowa była wystraszona nie na żarty.

- Zapewne dostawca pizzy – odpowiedziałam spokojnie i poszłam w kierunku drzwi.

- Co? Oszalałaś?! Mówiłam ci coś na ten temat.

- Uspokój się, nic złego nie może się stać.

- Może.

- Nie kracz. Jak się boisz to idź do salonu. Ja zaraz przyjdę.

D(dostawca): Dobry wieczór. Czy pani Alice Smith?

J(ja): Tak.

D:Należy się 30 dolarów.

Z komody ściągnęłam portfel i dałam należną kwotę dostawcy.

D:Dziękuję. Smacznego – odpowiedział ulatniając się.

J: Dziękuję.

Zaniosłam pizzę do salonu.

*Czytasz = Komentujesz*

.

Sorki, że tym tygodniu nie ma rozdziału. 
Chciałam napisać dzisiaj, ale dopiero wróciłam do domu i mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.
W przyszłym tygodniu na pewno będzie.

ROZDZIAŁ 25

- Co robisz, gdy Louis jest na akcji?

- Nic nadzwyczajnego, modlę się, żeby nic mu się nie stało, strasznie się stresuję i czekam, aż wróci.

Spojrzałam na nią przerażona, a El wybuchnęła śmiechem.

- Ale masz minę! Żartowałam.

Uśmiechnęłam się.

- Nie strasz mnie.

- Dobrze, dobrze, już nie będę. Gdy Lou jest na akcji robię to co zawsze, staram się zająć czymś myśli, żeby się nie stresować. Przed każdą akcją obiecuje mi, że wróci, a ja mu ufam. Lecz mimo wszystko strach pozostaje. To normalne, więc nie mogę tylko siedzieć i myśleć co robi, bo zwariowałabym. Jeśli chcesz być z Niallem też musisz się tego nauczyć.

- Ok, to co będziemy robić?

- Kuchnia jest pusta, czy już wkroczyłaś?

Zaśmiałam się.

- Gdy napisałam co jest potrzebne Niall przez trzy godziny nie wracał ze sklepu.

- Ha ha. To możemy pobawić się z gotowaniem.

Poszłyśmy do kuchni.

- To robimy wyliczankę co będziemy gotować, czy masz jakieś specjalne życzenie.

- Nie, nie, zdam się na ciebie.

- Ok, to potrzebujemy cukier i sól. Wyjęłam produkty z szafki.

- Wybierz jakieś słowo, imię, albo cokolwiek.

- Niall – powiedziałam bez namysłu.

- Uuu… - powiedziała wesoło El. – Wpadłaś po uszy – wyszczerzyła się do mnie. – Ok. N-I-A-L-L – wyliczyła i wypadł cukier.

- To robimy coś słodkiego – zakomunikowała. – Może być ciasto?

- Jasne, znam przepis na wyśmienite ciasto.

- Ok, to zabieramy się do pracy.

- Potrzebne składniki to:

1 puszka masy krówkowej (500g)

8 opakowań herbatników (ok. 75 sztuk. Wychodzą 3 warstwy, każda po ok. 25 herbatników) 
0,5l słodkiej śmietany (30- 36%)  
2 opakowania śmietan-fix 
mleczna czekolada

Masa budyniowa:

0,5l mleka 
2/3 szklanki cukru (= ok. 130g) 
2 żółtka 
3 łyżki mąki ziemniaczanej (ok. 40- 45g) 
3 łyżki mąki pszennej (ok. 40- 45g) 
¾ kostki masła ( ok. 180g)
 

Po chwili wszystko było na stole. Włączyłam radio i zabrałyśmy się do pracy.

- Najpierw przygotujemy masę budyniową. 1 ½ szklanki mleka i cukier gotujemy. Pozostałe mleko mieszamy dokładnie z żółtkami i mąkami. Dodajemy do gotującego się mleka, szybko mieszając, aby nie powstały grudki. Chwilkę gotujemy (około 1 min), aż budyń zgęstnieje. Pozostawiamy do ostygnięcia. Miękkie masło ucieramy mikserem na puszystą masę. Dalej miksując, dodajemy stopniowo zimny budyń. Puszkę z masą krówkową wsadzamy na parę minut do gotującej się wody.  Bierzemy prostokątną blaszkę (ok.35-24 cm) wykładamy herbatnikami.  Na herbatnikach rozsmarowujemy lekko ciepłą masę krówkową. Wykładamy drugą warstwę herbatników. Kolejno wykładamy masę budyniową, na nią ostatnią warstwę herbatników. Ubijamy śmietanę ze śmietan-fix. Śmietanę wykładamy na górę i posypujemy startą czekoladą. Ciasto wstawiamy do lodówki, na co najmniej 12 godz.

Informacje w nawiasach są dla Was gdybyście mieli ochotę zrobić to ciasto. Ja robiłam w piątek i jest pyszne.

A i następne rozdziały będą się pojawiać dopiero, gdy będą 2 komentarze.

ROZDZIAŁ 24

Chwilę staliśmy tak wtuleni w siebie.

- Skarbie, muszę już iść – szepnął Niall.

- Wiem Niall – zrobiłam krótką pauzę i intensywnie wpatrywałam się w jego oczy. – Kocham cię.

Po raz pierwszy te słowa wypowiedziałam z takim uczuciem.

Teraz zrozumiałam jak bardzo go kocham i jak silne jest to co nas łączy, mimo, że nie znamy się długo.

Wcześniej nie wierzyłam w przeznaczenie, ale teraz, gdy mnie to spotkało chyba czas uwierzyć.

- Ja też cię kocham Alice. Niedługo wrócę.

Namiętnie wpił się w moje usta.

Po chwili schodziliśmy już na dół. Lou i Elka stali, Lou coś do niej mówił, zapewne dziewczyna też stresowała się przed akcją.

- To co, zbieramy się? – zapytał Lou, który skończył rozmawiać ze swoją ukochaną.

- Tak – odpowiedział Niall.

- To pa, kochanie – zwrócił się do mnie zakładając kurtkę i buty. – Pa Elka.

- Pa pa.

- Pa dziewczyny – rzucił Lou.

- Pa

- Pa

- Niall, poczekaj – krzyknęłam zanim drzwi się zatrzasnęły.

- Tak? – wychylił się.

- O której wrócicie?

- Oh…, nie mam pojęcia, ale nie czekaj na mnie, możesz wcześniej położyć się spać, a jutro rano na pewno już będę. Pamiętaj, ja nie rzucam słów na wiatr, jeżeli coś obiecałem, to tak będzie.

- Dobrze, pa pa i powodzenia.

- Pa.

I drzwi się zamknęły.

Rozejrzałam się wokół siebie.

- Elka, gdzie jesteś?

- Tutaj – dobiegł do mnie głos z kuchni.

Podążyłam w tamtym kierunku.

Stała przy oknie i patrzyła jak chłopcy wsiadają do auta. Lou i Niall zauważyli nas, pomachali i odjechali.

Poszłyśmy do salonu, usiadłyśmy na kanapie i siedziałyśmy chwile w ciszy. W końcu zdecydowałam się odezwać.

- Co zazwyczaj robisz, gdy Louis jest na akcji?

Dziękuję Wam za ponad tysiąc wyświetleń.

Macie mojego aska:  http://ask.fm/titantis

Podoba się rozdział? Jakieś sugestie?