ROZDZIAŁ 44

Po godzinie dziewczyna zeszła z dwiema walizkami ze schodów, a ja patrzyłem przez okno.

- Trzeba było mnie zawołać, pomógłbym ci.

Spojrzałem w jej oczy, płakała.

- Hej, nie warto płakać – ująłem jej twarz w swoje dłonie. – Ułożysz sobie życie z kimś innym. Z kimś, kto nie będzie sprowadzał na ciebie kłopotów.

Złożyłem na jej ustach pocałunek, ostatni pocałunek.

 -Jedziemy?

- Tak – odpowiedziała cichutko.

Wziąłem jej walizki i wpakowałem do samochodu. Cała droga minęła nam w milczeniu. Dopiero u celu odezwałem się.

- Jeśli będziesz czuła się zagrożona, będziesz miała wrażenie jakby ktoś cię śledził dzwoń od razu do mnie to przyjadę. Dobrze?

- Ok.

Wniosłem jej walizki i pomogłem wstawić je do mieszkania.

- Aha, prace możesz zacząć od jutra, albo kiedy chcesz. Jakby były jakieś problemy z szefem to dzwoń.

Stanąłem w drzwiach.

Nie wiedząc co powiedzieć z moich ust wyleciało krótkie

- To pa.

- Pa.

*5 dni później*

*Oczami Alice*

Po rozstaniu z Niallem czuję się strasznie, ale powoli wracam do dawnego życia. Wiem, że zrobił to dla mojego dobra.

Wchodząc na klatkę schodową zauważyłam w mojej skrzynce list. Bez znaczka, bez nadawcy. Na kopercie było napisane tylko: „Dla Alice” i nic więcej.

Gdy weszłam do mieszkania od razu udałam się do salonu. Tam siadając na kanapie otworzyłam kopertę.

W środku były zdjęcia. Pierwsze przedstawiało mnie przy Big Benie, a na odwrocie było napisane:

„Chciałaś zdjęcie przy Big Benie to proszę. Dorzuciłem jeszcze kilka innych.

Niall ”

Kilka następnych to nasze selfie. W London Eye, dwa z wesołego miasteczka i trzy z domu. Na odwrocie ostatniego napisane było:

„Kocham cię

Twój Niall”

Rozpłakałam się. Moja miłość zamknięta w sześciu zdjęciach.

Jutro lub pojutrze epilog.